G60

Om drie uur soundcheck……nee, nee het wordt toch vier uur, ja om vier uur in G60. We zijn hier nog wel een uurtje bezig, kom om vijf uur maar terug voor de soundcheck….. Dit alles voor een vroeg in de avondje non alcoholisch rocken. De concerten in de lokale hang-out starten om zes uur en zijn om tien uur afgelopen. Dat zijn nog eens tijden! Fexet speelt als vierde band, de eerste twee missen we terwijl er wederom een pizza naar binnen wordt gewerkt. De derde band Black Snakes is best aardig en een leuke aanloop naar Fexet. Met Fexet knalt de energie van het podium en blijft het maar stromen. Alcohol mag dan verboden zijn in G60 aangezien het niet goed is voor de jeugd, het geluid is echter zo hard dat menig jeugdige stokdoof moet zijn voor hij of zij legaal het eerste biertje mag drinken. G60 is dan ook goed geïsoleerd, frisse lucht of een briesje is nergens te bekennen en je kunt Rogier zelfs achter in de zaal ruiken. Zouden ze dit nu met intieme concerten bedoelen? De band was zelf niet helemaal tevreden over het optreden, terwijl er toch drie (te) dik opgemaakte meisjes bij de merchandise rondhingen…. Het tafereeltje wordt overstemd door een band, die in de voetsporen van Metallica hoopt te treden. De avond wordt afgesloten met een overtreffende trap op het gebied van geluidsvolume in het genre metal. Ik neem mijn toevlucht tot het officiële gedeelte van het Working Class Hero Festival, waar een Amerikaanse singer/sonwgriter me binnen no time tot gapen aanspoort. Rogier bleek, bij terugkomst in het appartement, dit stadium al gepasseerd te zijn en op één oor te liggen. Het was weer een verrassend en gevarieerd avondje.

FUCKING IMPRESSIVE

Ik arriveer volgens afspraak om klokslag negen uur op Schiphol en de heren van Fexet zijn me al voor en zitten me gepakt en gezakt op te wachten…. zouden ze nu soms ook melk drinken in plaats van bier en om tien uur in bed liggen? De eerste stop na de paspoortcontrole werk ontnuchterend en de meerderjarigen gieten hun eerste biertje naar binnen, gevolgd door nog een biertje. Ik ben maar wat blij met mijn eerste kop koffie op dit tijdstip. In het vliegtuig wordt dit patroon voorgezet, voor zover de catering van de KLM dit toeliet en de stewardess na identiteitscontrole overtuigd was van het feit dat Rogier ouder dan zestien was……. Mijn vader, ooit drummer in een gevierd bruiloftsbandje en niet vies van een advies, waarschuwde me al voor de valkuilen van het muzikantenbestaan toen ik mijn eerste drumstokjes aanschafte. Ook dit was redelijk aan dovemans oren gericht.

De band heeft nog niet de status dat ze op het vliegveld door gillende fans worden opgewacht en er een limousine klaarstaat. Slepend met de bagage nemen we een trein naar Drammen, waar naar enig aandringen van mijn kant dan toch de bagage wordt opgepikt en we lopend richting het appartement gaan. We weten de organisatie nog net een pizza te ontfutselen om onze honger te stillen. Misschien moet ik me toch eens op een ander segment van de muzikantenmarkt richten…..

Voor de avond worden we uitgenodigd voor een optreden van een jeugdorkest uit Venezuela in het plaatselijke theater. Ik ben enthousiast aangezien het een aardige opmaat is voor drie dagen punkrock, de leden van Fexet durven niet te weigeren uit beleefdheid….. Het geheel komt wat surrealistisch over; een punkrock band uit Den Haag, zit in Noorwegen in een barok theater te luisteren en te kijken naar een klassiek concert door een Venezolaans jeugdorkest. Bij de eerste gepaste gelegenheid weten de heren het theater snel te ontvluchten….ik blijf en vraag me af waarom een jeugdorkest uit Venezuela Europese klassieke muziek speelt? Niet lang daarna wordt het donker op het podium, wordt het pak verruilt voor fleurige jasjes en weten ze mambo uit hun klassieke instrumenten te toveren, alsof het geheel nog niet gek genoeg was.

Bij thuiskomst in het appartement blijken de heren hun tijd besteed te hebben aan diepgaande gesprekken over het eigen heden en verleden. Met dubbele tong wordt mij gemeld dat dit fucking impressive was…..ik geloof het onmiddellijk. Als herboren, maar toch met wat hoofdpijn, zijn we weer een dag verder.

MORGEN

Morgen op uitnodiging van het Working Class Hero Festival met Fexet naar Noorwegen. Even de laatste dingen checken; vliegtickets, paspoorten en het weer....dat daar net zo’n omslag aan het maken is als hier.  Net als bij een eerdere editie van het Working Class Hero Festival blijkt er net weer een staking te zijn bij het ondersteunende personeel van Union  Scene; de locatie waar het festival plaatsvindt. Gelukkig heb ik mijn horecadiploma en heb ik ooit nog een blauwe maandag het geluid en licht gedaan bij Theater Kikker in Utrecht……dus zo'n festivalletje lijkt me geen probleem, toch?