PAY ATTENTION

PAY ATTENTION is de dwingende titel van de eerste EP van Démira Jansen, die gisteren werd gereleased in de Dolle Graaf in s-Heerenberg. De titel lijkt mij juist gekozen want we hebben hier te maken met de jonge winnares van de High School Music Competition, die zeker niet aan uw aandacht mag ontsnappen.

Vanuit de Popunie stapten we daarom in de auto om richting het oosten af te reizen. Zelf was ik nog nooit in s-Heerenberg geweest, dus zo zie je maar weer waar muziek toe kan leiden. We maakten nog een kleine d-tour om bij InEar in Aalten voor mijn collega even oordoppen te laten aanmeten, niet dat deze nodig zouden zijn voor het optreden van Démira, (eigenlijk heb je doorgaans vooral oordoppen nodig om je te beschermen tegen slechte geluidstechnici) maar we waren toch in de buurt.

Ik had de eer om de avond namens de Popunie te mogen openen in de Dolle Graaf, met het overhandigen van de eerste EP aan Démira. Na het publiek hierbij nog even te wijzen op het feit dat over tien jaar zou blijken of ze mogelijk getuigen zijn geweest van een historisch moment, werden de eerste nummers ingezet. Démira had haar set opgedeeld in drie blokken van 20 minuten, waarbij regelmatig gastmuzikanten aanschoven. Zo zag ik de Man in Black in levenden lijve verschijnen en passeerden er ook nog twee mooie duetten met Sam Bakker, frontman van Close Up en tevens een winnaar van de High School Music Competition. De trip naar Noorwegen met Stage Europe Network had niet alleen een mooi nieuw nummer opgeleverd, als ode aan haar moeder, maar tevens een vriendschap tussen haar en de band Close Up. Kijk dat zie ik natuurlijk graag. Noorwegen had al eerder High School Music Competition winnaar Kapthijn & Mitss geïnspireerd tot hun nummer Bunad, nu dus ook Démira met haar Star above Norway ….wat zou Close Up nog gaan doen?

Terug naar het stampvolle café in s-Heerenberg waar Démira de sterren van de hemel speelt en waar het ene pareltje naar het andere passeert. Een singer/ songwriter komt het best tot zijn of haar recht in een zaal die aandachtig luistert, een deel van het publiek neemt echter van de gelegenheid gebruik om ditjes en datjes uit te wisselen. Ik zou heel hard willen roepen PAY ATTENTION, maar dat doe ik niet want ik sta aandachtig te luisteren.

Benieuwd naar de EP van Démira? Plaats hier je comment en vertel me waarom we jou er één gaan toesturen…

WE ZIJN WEER THUIS

Na een korte of nog kortere nachtrust verzamelen we om 10.15 uur in de lobby van het hotel voor vertrek. Er zijn altijd mensen die dit tot een spannend moment weten te maken en er domweg niet zijn op het herhaaldelijk en duidelijk afgesproken moment. Op de mobiel wordt niet gereageerd en op de deur bonzen helpt ook al niet. Terwijl ik met de Noorse organisatie al in onderhandeling ben over het hier houden van een jonge muzikant van Nederlandse origine, komt er een slaperige drummer met nog een verse kussenafdruk op zijn gezicht aan wandelen. De trein zouden we niet missen, hij zijn ontbijt wel. Op het vliegveld is dit keer geen staking, zoals de laatste keer met Fexet en loopt alles soepel. Terwijl op de heenweg het keyboard door de KLM te groot werd bevonden en er 75,- extra moest worden betaald, schijnt dit voor de KLM in Noorwegen geen enkel probleem te zijn. Op zich hoor je mij hier natuurlijk niet over klagen….maar vreemd is het wel! Er wordt weer een pilletje tegen vliegangst geslikt en we zijn ready for take-off. Net als bij de Kreatones naar Frankrijk, blijkt het pilletje op de terugreis een veel grotere impact te hebben en bij aankomst op Schiphol nog verre van uitgewerkt. De 15 jarige Démira loopt dan ook zo stoned als een garnaal richting het ontvangstcomité bestaande uit familie……. Ik haast me om uit te leggen dat dit niet het gevolg is van een week Noorwegen, maar slecht van een ‘onschuldig’ pilletje tegen vliegangst.

LAATSTE DAG ALWEER

Alweer de laatste dag voordat we vertrekken. De laatste twee gemixte bands gaan de studio in, de laatste Noorse inkopen worden gedaan en er wordt voor de laatste keer deze week opgetreden. Maar voor het zover is bezoeken we opnieuw het Streets of Fire festival en belanden we in een breakdance battle, waar tijdens de finale Afrika Bambaataa een dj-set verzorgt. De pionier van de hiphop is er niet jonger op geworden en zijn show niet dynamischer, ik overweeg dan ook hem maar direct te boeken voor  RolatorRock. Dezelfde avond zou hij nog een live set doen, ik kijk er naar uit. In de tussentijd spelen alle bands een set van 20 minuten in G60. Bij gebrek aan, beland ik achter de lichttafel en de laatste keer dat ik hier achter stond was deze nog niet digitaal…..dus het is even zoeken naar de juiste lichtknop. Het geheel mond uit in een leuk afscheidsconcert met veel bedankjes en tot ziensjes.  Na afloop dan nog even met z’n allen naar de show van Afrika Bambaataa, die helaas weer een dj-set ten gehore brengt, die zeker charme heeft door zijn van soul en funk doorspekte hiphop, maar niet is wat ik en anderen hadden verwacht. De zaal loopt langzaam leeg en wij keren terug naar de lobby van het hotel, zwaaien de Fransen uit om 3 uur ’s nachts en gaan al dan niet richting ons bed.

 

Voor de liefhebber en de niet kenner hier Leftfield; Africa Bambaataa

MIXED

 

Een deel van de gemixte bands is vandaag de studio in geweest om hun song op te nemen. Morgen volgen er nog twee. Allen hebben ze een fotoshoot gehad met de gemixte band. Overdag hebben we met de zes organisaties het wel en wee besproken van het Stage Europe Network en naar de toekomst geblikt. Close Up heeft nog de laatste hand gelegd aan de clip opnames en de dag werd afgesloten met een bezoek aan het Streets of Fire festival. Onze gastheer had ons hier om 20.00 uur al naar toe gelokt terwijl de Noorse helden van Karpe Diem pas om 21.30 uur bleken te beginnen. Als ik ergens op moet wachten, dan moet het uiteindelijk wel het wachten waard zijn. Het toestromende publiek deed mij vermoeden dat dit wel eens niet het geval zou kunnen zijn. Na de eerste paar noten wist ik al dat deze mainstream hiphop achtige pop niet aan mij besteed was. Toen de bassen ook nog loeihard door mijn lichaam bonkten en mijn neusvleugels spontaan deden trilden, hield ik het snel voor gezien. Want je oren laten verpesten  is één ding, maar dan ook nog door slechte muziek is toch wel het laatste wat je wilt. Volgens de theorie van de Rockacademie, zo mocht ik vernemen, is alles underground waar een klein publiek voor is. Aangezien niemand in Nederland deze Noorse hippoppers  kent, zou het daarmee voor ons underground muziek zijn. Ik vond het een onwaarschijnlijke theorie, maar het idee sprak me wel aan…. Ik moest helaas nog wat blijven rondhangen, aangezien iedereen onder de 18 onder begeleiding van een nuchtere volwassen moest zijn. Bij de ingang hadden ze me nog even nadrukkelijke gewezen op dit laatste detail. Om 23.00 uur heb ik de laatst overgebleven Nederlander op dit feest, die ook nog eens minderjarige was toch maar richting uitgang begeleid....want het moet natuurlijk ook nog een beetje leuk blijven voor mij.

STREETS OF FIRE

Het leek gisteren zo’n rustige dag te worden, maar voor ik het ontbijt bereikt had in een nabijgelegen gebouw, ging het brandalarm al af van het oefenruimte complex, en vond ik Close Up buiten op straat wachtend. Terwijl de gemixte bands verder aan hun bio en song sleutelde had Close Up een deel van de dag gereserveerd voor de opnames van hun clip en dat begon dus al vroeg in de ochtend met het slepen van apparatuur uit de oefenruimtes, althans zodra het  sein veilig werd gegeven.  De band begaf zich vervolgens met alle apparatuur richting het dak van een nabijgelegen pand, waar de grootse spanning de dreigende wolken opleverde. In de avond belanden we bij een open mic van het Streets of Fire festival, waar ons programma een beetje kunstmatig  mee verbonden lijkt te (moeten) zijn. Het betreft een festival rond Urban Culture met hiphop, breakdance en graffiti….. op zich had ik dan nog wel wat beter aansluitende acts kunnen overvliegen.  De opruiende naam van het festival, strookt overigens in het geheel niet met het lieftallige publiek wat aanwezig is in het rook- en alcoholvrije zaaltje. Misschien moet je in een dorpse setting als Drammen ook geen festival rond Urban Culture willen organiseren? Na de open mic stroomt het zaaltje leeg en brengen de gemixte bands hun nieuwe song ten gehore. Ook dit keer zijn een deel van de songs echt spannender dan het materiaal van een aantal oorspronkelijke bands. Het is laat als we het zaaltje verlaten en teruggekomen in het hotel.  Gelukkig zijn er twee heren van Close Up die nog net voor het slapen gaan weten te melden dat ze hun jas kwijt zijn en dus een identiteitskaart….anders was het toch nog een hele rustige dag geworden.

Vroeg in de ochtend blijken de jassen getraceerd en begeef ik mij naar het ontbijt. Ik heb net een hap van mijn muesli genomen als het brandalarm af gaat en ik binnen no time weer op straat sta. Zouden die brandoefeningen soms een onderdeel van het Streets of Fire festival zijn……

REGENACHTIGE DAG

Een regenachtige vrije ochtend voor de bands en ik verwacht dan ook alleen te verschijnen op het verlate ontbijt van 10.00 uur, maar niets is minder waar. Voor Close Up is het ontbijt de start voor overleg met Tom Atle Bordevik die een clip met ze gaat maken hier in Drammen, nog als onderdeel van het prijzenpakket van de High School Music Competition.  Ze regelen een suite in het hotel voor de eerste opnames. Tegen de lunch zie ik overal in het hotel veertjes liggen, die terug te leiden zijn naar die bewuste suite. De clipmaker schuift even later voorbij met een stofzuiger…..ik begin al een beetje een beeld te vormen van de clip en de staat waarin de hotelkamer zich bevindt. 

De middag wordt doorgebracht in de gemixte bands en afgesloten met een workshop facebook, die ik bij naderinzien ook had kunnen geven, wat zoveel betekend als dat er niets nieuws verteld werd. De ingeplande goeroe op dit gebied, was op het laatste moment toch niet beschikbaar en vervangen voor…tja. 

Ik ben inmiddels al met redelijk wat jonge muzikanten op pad geweest, maar dit is de eerste keer dat ik ze in de avonduren studerend aantref. Althans zo lijkt het….

ANYPLACE ANYWHERE ANYTIME

Zoals altijd bij uitwisselingsprojecten moeten de landen zich presenteren, wat meestal uitmond in een aaneenschakeling  van clichés. De Noren hadden hier een draai aan gegeven door de opdracht te verstrekken dat niet het eigen land, maar dat van een andere band gepresenteerd moest worden. Vanzelfsprekend zorgt dit niet voor minder clichés, slechts voor andere. Close Up en Démira waren hier enthousiast mee aan de slag gegaan. Een halve week voor de uitwisseling wordt er door de Noren besloten om het toch anders te doen en wordt iedereen weer verwacht zijn eigen land te presenteren…. ik besluit het te laten zoals het is met als gevolg een fijne cover van de cover van het nummer Irgendwie, irgendwo, irgendwann van Nena door Close Up en Démira, enkele opmerkingen over het Octoberfest en die Mannschaft, geserveerd met drop en stroopwafels….die prima samen blijken te gaan.

BUDDY's

Gisteren zijn alle muzikanten opgedeeld in nieuwe land-gemixte-bands en begonnen met het maken van een nieuwe song, die aan het eind van de week wordt opgenomen in de studio en live ten uitvoering wordt gebracht. Maar uiteindelijk spelen ze toch allemaal het liefst hun eigen set op een buitenlands podium en dat kon gisterenavond in Buddy’s; een lokaal muziekcafé. Close Up heeft al de hele dag een issue met de adapter van het keyboard en op het podium blijkt deze plots te ontbreken. Een op de spot geregelde adapter begeeft het vervolgens…het moet blijkbaar een optreden worden zonder keyboard…en dat verliep uiteindelijk prima en de jongens laten een goede indruk achter.  Démira brengt mij, na het kerk evenement, weer geestelijk in evenwicht met haar luchtig verpakte liedjes over moord en doodslag. Kortom…een leuke avond waarop iedereen even van zich kon laten horen en  een indruk kon krijgen van alle andere aanwezige jonge muzikanten.  Nu weer lekker verder in de gemixte bands....

SACRED MUSIC FESTIVAL

Ongewild beland ik de laatste tijd in kerken. Zo had ik afgelopen week een Kunstbende vergadering in een kerkgebouw in Utrecht en werd gisteren de geplande film This is Spinal Tap ingewisseld voor het slotoptreden van het Sacred Music Festival, dat plaatsvond in….een kerk. Hoewel die activiteiten niet direct religieus van aard zijn, sijpelt er altijd toch iets van door. Zo werd ik in Utrecht op het toilet geconfronteerd met de slogan Ik denk dus ik geloof, waar ik even over na moest denken maar het toch niet geloof. En nu dan hier in Noorwegen, waar een keur aan spirituele / religieuze acts uit alle werelddelen voorbijtrekt met tussendoor boodschappen over vrede, respect, het licht in je hart….en ja dan toch God. Hoewel de vreemdheid in de muziek me wel aansprak, bleef de boodschap toch een beetje wringen.  Na een dag reizen was het eigenlijk toch meer een surrealistische ervaring om in een oude kerk, door kaarsen verlicht, met de meeste vreemde muziek te belanden, dan een religieuze.  De bandleden van Close Up vroegen me pas naar een half uur hoe lang het zou gaan duren. Ik vroeg me  ondertussen onbewust af hoe het ook al weer zat met die death metalbands uit Noorwegen die kerken in brand staken….

Ps. Kerken zijn blijkbaar in, want GPZH finalist The Yes Please doet zelfs een kerkentour.

VLIEGEN

Toen de Fast Flyers veranderde van bandsamenstelling en een nieuw bandlid niet zo van vliegen bleek te houden, werd het Close Up. Ook Démira houdt niet zo van vliegen, maar ja het alternatief naar Noorwegen is nou eenmaal te tijdrovend. Tijdens de vlucht zit ik dan ook tussen twee jonge muzikanten die vliegangst hebben. Sinds mijn trip met de Kreatones naar Frankrijk, weet ik dat het zeker iets is om erg serieus te nemen.  Ik informeer dus even de stewardessen. Beide worden vervolgens uitgenodigd om even in de cockpit te komen kijken en blijkbaar werkt dit geruststellend, want de vlucht gaat ze goed af. Ik denk dat mij het tegenovergestelde zou overkomen als ik een blik in de cockpit zou mogen werpen…. We zijn in Noorwegen in navolging van HSMC finalisten Death Letters, Kapthijn en Fexet. 

BREMEN

Wij (Close Up) zijn begin september een weekendje naar Duitsland geweest om daar in Bremen op het Viertelfest te spelen. Het regelen hiervan verliep een beetje hectisch omdat we pas twee dagen van te voren te horen kregen dat we ook nog op Appelpop speelden de dag dat we vertrokken. Uiteindelijk is het allemaal prima verlopen en werden we backstage opgehaald bij Appelpop. We moesten best snel weg dus helaas konden we het optreden van Bombay Show Pig, die na ons speelden, niet afkijken. Vanuit Tiel zijn we toen in een busje naar Bremen gereden, waar we vrijwel meteen een veel te spicy pizza naar binnen werkten om ons vervolgens te vermaken met tot 3 uur 's nachts studeren (Jasper en Tom) en tot half zes Bremen verkennen (Daan en Sam). Natuurlijk moesten we de volgende ochtend alweer veel te vroeg opstaan om te ontbijten en daarna nog wat te dwalen in Bremen. Toen we terug kwamen moesten we eigenlijk meteen opbouwen en spelen. Het podium bleek uiteindelijk in een café te zijn, maar dat mocht de pret niet drukken, het was druk en het publiek was erg enthousiast. Atlantic Attraction speelden nog na ons en die aten daarna ook met ons mee. Na het eten moesten we weer naar huis om op maandag gewoon weer naar school en studie te gaan. Helaas verliep de terugreis niet zo vloeiend en waren we uiteindelijk om 2 uur thuis. Hier is nog een filmpje met beelden van het weekend en een stukje van onze nieuwe single: http://www.youtube.com/watch?v=r8u6QUb_n2w

In Oktober gaan we met SEN naar Noorwegen.

LIVE FAST

Live FAST and then you …….have an accident. Zo eindige het LiveCycle evenement, waar de drie overgebleven bands de afterparty van zouden inluiden in FAST te Scheveningen. De Poolse en IJslandse bands hadden hun terugkeer namelijk met een extra nacht uitgesteld. Voor ons dus alle reden om voor de heren nog een extra optreden te regelen en dit aan te vullen met het bijna Haagse Kreatones. Er viel alleen niet zoveel te vieren, nadat iemand met een dubbele hersenfractuur in het ziekenhuis was beland. De setting was daar en tegen wel weer geweldig en terwijl de Kreatones speelden zag ik de zon ondergaan in de zee…..

Vanochtend om 6 uur op om de Poolse band uitgeleide te doen, dus nu maar weer even een beetje bijkomen van een korte maar krachtige editie van Stage Europe Network in Nederland.

In oktober vertrekken Demira Jansen en Close Up naar Noorwegen.

WEER

Gezien de weersverwachting, waren die paar stralen zon gisteren een welkome verrassing en toch maar mooi meegenomen. Naast het Stage Europe Network podium bij Westerpop is ook regen een traditie aan het worden. Niet dat dit het publiek ervan weerhoud om te komen, van de muziek te genieten, (veel) te drinken en uiteindelijk in de modder te belanden.  Zo dacht een vrouw in een rolstoel bij het horen van de wonderbaarlijke klanken van Demira Jansen dat ze weer kon lopen, wat ze moest bekopen met een doorweekte outfit. De begeleiders van de jonge bands, hadden voor de start van het festival, wijselijk hun souvenirs ingekocht. Niets geen Delftblauwe tegeltjes of tulpen, maar regenlaarzen, wel met bloemetjes dan toch. Afijn..er viel muzikaal weer veel  te genieten op Westerpop. Mijn, door de anderen volkomen onbegrepen, hoogtepunt op het hoofdpodium was Roosbeef. De jonge bands en acts op het SEN podium vond ik natuurlijk vanzelfsprekend stuk voor stuk een hoogtepunt en de bands en acts zich zelf waarschijnlijk ook. Inmiddels zitten de Noren en Fransen weer in het vliegtuig naar huis en de Duitsers op de autobahn. De Polen en IJslander geven samen met de Kreatones vanavond v.a. 20.00 uur nog een show bij FAST in Scheveningen. Tenslotte is het geweldig weer om  naar het strand te gaan….    

FAST

WE'RE JAMMING

Vrijdagmiddag bereikten naar veel zuchten en steunen alle muzikanten met hun instrument de oefenruimte SPOD in Delft. Dit zijn van die momenten dat bands hopen dat ze snel beroemd zijn en ze anderen hebben om met hun spullen te slepen en dat er taxi’s voorrijden om ze 100 meter te verplaatsen.  Het kan ook een moment zijn om te overwegen toch maar eens een ander (kleiner/ lichter) instrument te gaan bespelen. SPOD bood de mogelijkheid voor de bands om hun eigen repertoire nog even op scherp te zetten of iets aan te gaan met de andere aanwezige muzikanten. Ik had de eer even mee te tikken met een paar nummer van Démira Jansen en mijn collega om wat achtergrond vocalen te verzorgen.  Nou zullen veel mensen hierbij de schouders ophalen en denken nou en…tot Demira over een aantal jaren is doorgebroken met haar muziek en mensen waanzinnige prijzen betalen voor een optreden en hiervoor uren in de rij staan…..misschien.  Zo zat ik twee jaar geleden samen mat Bazz en met Of Monsters and Men in een mooie oude Amerikaanse Schoolbus voor dit clipje, was ik erbij toen Fexet  NOFX ontmoete op Schiphol en vervolgens in hun voorprogramma belande, heb ik de Death Letters hun allereerste buitenlandse optreden mogen aanbieden, was ik bij de eerste clip opnames van WOOT en Hunting the Robot  etc. Pas veel later krijgen dit soort momenten voor een groter publiek betekenis en levert het mij mooie anekdotes voor aan de borreltafel…  Vandaag op het SEN podium van Westerpop bands die je nu nog niets zeggen, maar wie weet zeg je over een aantal jaar ik heb ze nog gezien op die mooie of (hopelijk niet) regenachtige zaterdagmiddag in Delft; Casual Friday, Démira Jansen, Skhizein, Bubble Chamber, Kreatones, Who Killed Frank? en RetRoBot. Je weet het maar nooit….vervelend he?

NOG TER ILLUSTRATIE

LEKKER!?

Iedereen en alles is gearriveerd en een eerste set is gespeeld tijdens de Car Art pre-party in de Kromstraat voor Club Ciccionina. Niet alle bands en acts konden hun kwaliteiten tonen aangezien er een geluidsrestrictie was. Dat er een container voor je restaurant staat is al niet fijn, maar als er dan ook nog een metal band naast staat te blazen wordt het wel erg onverteerbaar.  Dus rekening houdend met de buren, werden de bands verzocht het volume over de hele lijn wat te matigen. Wat naar enig aandringen toch redelijk goed lukte. Naast een container bevond zich aan de andere kant van het podium een coffeeshop, voor menigeen de ideale backstage….. Salsa Verde verzorgde het eten, dat naar mijn maatstaven uitstekend was. Hoewel de aanwezige bands zich graag profileren als eigenzinnig, avontuurlijk en vooral tegen alles wat burgerlijk is, blijken ze als het gaat om eten een oer conservatisme aan de dag te leggen en weten ze een oud gezegde nieuw leven in te blazen: wat de muzikant niet kent dat eet hij niet! Toch maar volstouwen met patat en pizza dan? Is wel een stuk goedkoper….

RELAXTE METAL

Voordat ik ook maar iets kon uitleggen over het waar en hoe in Delft, had de Franse metal band  Skhizein zichzelf al voorzien van de nodige rokerij. Als ze dit zelf binnen afzienbare tijd kunnen vinden, lijkt me uitleg over meer gangbare locaties volstrekt overbodig. De heren en dame van Skhizein passen niet helemaal in mijn vooringenomen beeld van een metal band. De met dreads getogen en joints rokende bandleden roepen bij mij eerder de associatie op met een wat relaxte muziekgenre. Net alsof ze in een verkeerd jasje zitten…..mijn vraag of bij een teveel gebruik dit niet tot een tempo daling dan wel wisseling zou kunnen leiden, werd eenstemmig ontkend. Het duur nog twee dagen voor ze op Westerpop staan en met de verleidingen van het coffeeshop paradijs, ben ik toch benieuwd hoe snel en ruw hun set zal klinken…. 

HALLO DELFT

Delft wordt deze dagen overspoeld door 1^e jaars studenten. Alsof dat nog niet druk genoeg is dachten wij: kom laten we daar nog een aantal jonge Europese bandjes aan toevoegen. Stage Europe Network strijkt daarom neer in Delft met jonge bands uit IJsland, Noorwegen, Frankrijk, Duitsland, Polen en natuurlijk van eigen bodem.

Démira Jansen (NL), Casual Friday (NO), Bubble Chamber (PL), Who killed Frank? (DE) en RetRoBot (IS) spelen een intieme set bij de Car Art pre-party in de Kromstraat op donderdag 23 augustus vanaf 19.00 uur. Op zaterdag 25 augustus wordt deze line-up tijdens Westerpop aangevuld met Skhizein (FR) en Kreatones (NL).

Heb je afgelopen weekend op Lowlands eindelijk Of Monster and Men ontdekt, dan had je dit ook twee jaar geleden al kunnen doen toen ze meededen tijdens Stage Europe Network en o.a. op Westerpop speelden. Dus voor de avontuurlijke muziekliefhebber, mis dit niet….weer!

Ik ga mij auto maar eens even metal-band-proof maken voor mijn ritje straks naar het vliegveld om Skhizein op te pikken.

Ciccionina
Westerpop

BINNENKORT

Stage Europe Network in Delft August 22-27 with Démira Jansen (NL), Kreatones (NL), Casual Friday (NO), Skhizein (FR), Bubble Chamber (PL), Who killed Frank? (DE) and RetRoBot (IS).

Breminale

Een circustent met podium en een backstage met diverse caravans voor de artiesten. Démira Jansen mocht als tweede act het podium bestormen, een lichtelijk vreemde overgang van metal naar singer/songwriter muziek. Maar vanaf de eerste noot wist zij de aandacht van het publiek te trekken, na een aantal nummers ten gehore te hebben gebracht wist zij het publiek dan ook steeds verder naar het podium te trekken. Sommige bezoekers wisten zelfs een traantje weg te pinken. Na acht nummers had het publiek nog niet genoeg gehoord, aangezien zij luidkeels vroegen om een toegift. Veel complimenten en een welverdiend applaus zorgden voor een goede afsluiting van haar optreden in Bremen. 

Optreden en jammen

Na een koude maaltijd te hebben gegeten, ging het avondprogramma van start. Who Killed Frank? uit Duitsland (eind augustus ook te horen op Westerpop in Delft!), Little d Big B uit Frankrijk en Démira Jansen uit Nederland hebben alle drie een aantal nummers ten gehore gebracht. Démira wist het publiek redelijk te shockeren toen zij haar aankondiging begon in het Duits, deze vervolgens nog eens over deed in het Frans om dit tot slot ook nogmaals in het Engels te doen! Alsof het de normaalste zaak van de wereld is om zoveel verschillende talen ten gehore te brengen speelde ze haar eerste nummer dan ook in het Spaans. Veel verbaasde gezichten volgden in het publiek. 

De jamsessie bleek ook een geslaagd onderdeel van de avond, in het begin voornamelijk voor de Duitse muzikanten en onze Nederlandse Démira. Zij zorgden voor een vol podium met muzikanten. Zelfs de conga’s werden uit de kast getrokken! Later volgden na enige aarzeling ook wat Fransen, we wisten zelfs onze fotografe nog achter het drumstel te krijgen. Ook wat bandleden van ‘Fucking In Champagne’, zij namen in 2010 deel aan de uitwisseling van Stage Europe Network in Nederland, hebben tijdens deze jamsessie nog het podium beklommen. 

Na afloop zijn we na lang wachten op de tram teruggekeerd naar ons appartement. Hoewel we erg blij waren met het overnachten in een ‘guest appartment’ bleek het gebouw midden in de nacht lichtelijk angstaanjagend te zijn. Een oud en donker pand met het appartement op de bovenste verdieping en geen enkel teken van een lichtknopje!

Op weg naar Bremen...

Helaas had onze navigatie wat problemen met de route van ’s-Heerenberg naar Bremen. Na vele malen om te hebben gereden zijn we het vrouwelijke instinct van onze fotografe gevolg en hebben we de borden langs de weg aangehouden. Dit bleek ruim 80 km te schelen! Démira verzorgde de versnaperingen in de damesauto door de gehele reis met kleine stroomwafeltjes te zwaaien. 

Nog een tip voor de mensen die ooit naar het toilet moeten en in Duitsland op de snelweg rijden: Ga niet bij een toilet op een parkeerplaats langs de snelweg plannen! Je hebt zeker weten kans op de meest gekke ziektes met onuitspreekbare namen die je liever niet oploopt. Mocht je deze uitdaging toch aan willen gaan doe dan een knijper op je neus en zorg dat je minimaal één toiletrol op zak hebt.Wij raden het af!

Hoewel het begin van deze reis niet volledig vlekkeloos verliep bleek Démira wel de eerste buitenlandse act te zijn die voet zette in Bremen tijdens deze uitwisseling. We werden opgevangen bij Institut Francais Bremen waar onze slaapplek bleek te zijn. In plaats van een kamer in een rumoerig hostel sliepen we deze dagen in een guest appartment voorzien van alle benodigde faciliteiten. Een rustige omgeving EN een fantastische slaapplek, wat wil je nog meer?

DEMIRA BINNENKORT NAAR BREMEN

VERTREK

De Noorse band Third Season speelt vandaag pas op het festival en had gisteren aangegrepen om flink dronken te worden, want het bier is hier vier keer zo goedkoop als in Noorwegen aldus de redenatie van de band. Dat dit vervolgen dan ook van toepassing is op Cola en Fanta bleek een niet te volgen redenatie voor de Noren. Niet dat ze perse Fanta of Cola zouden moeten drinken, maar na een bekentenis van een bandlid dat ze enorme fans

waren van Destine, leek me dat meer op zijn plaats….toch? Afijn, voor klokslag negen konden ze niet meer op hun benen staan en werden ze afgevoerd naar het hostel. Tijdens de lunch vandaag zagen ze er toch weer verassend fris uit en werd het eerste biertje al weer besteld…..tenslotte is het goedkoop. Ik hoop dat het hun speelkwaliteiten vanavond ten goedde komt. Bij ons vertrek komt de regen met bakken uit de lucht en ben ik blij dat Twice the Same gisteren op het Flader Festiwal stond en ik ben waarschijnlijk niet de enige….

HET FESTIVAL

Wauw, wat een prachtige setting van een festival! Spelen op het strand met de zee op de achtergrond en een stralend blauwe hemel erboven….en heel veel geluk dat het een warme zonnige dag is, want wat als het hier regent? De organisatie heeft een stuk strand afgehekt voor het podium als festivalterrein… waar dus bijna niemand in gaat staan. Ik vroeg me af of dit een vergunning technische kwestie was en dan vooral om deze eigenlijk te omzeilen.

Twice the Same speelt als tweede band voor een strand vol relaxte badgasten en festivalgangers. Ze weten een goede en energieke show neer te zetten. De bewegelijkheid van de band op het podium en de interactie van de zanger met het publiek is een waardevolle aanvulling op hun muzikale prestatie en maakt ze tot een goede live act. De spoedcursus Pools voor buitenlandse bands hielp uitstekend, al moet de zanger misschien zijn woordenschat nog wat uitbreiden….

De band kon na het optreden rekenen op nogal wat vrouwelijke aandacht. Ik hiel me hierbij wijselijk afwezig, want ik zou zomaar voor de vader van een bandlid aangezien kunnen worden…… We blijven tot middernacht rondhangen op het festivalterrein en zien een keur aan Poolse bands voorbijkomen. Een leuk festival dat Flader Festiwal en een geweldige setting.

WETENSWAARDIGHEDEN....

De heren van Twice the Same hebben de ochtend doorgebracht met slapen en sightseeing Gdansk en we ontmoeten elkaar bij de lunch in een…kelder. Ik heb intussen van gedachten gewisseld met de Poolse organisatie over toekomstige projecten van het Stage Europe Network, zodat de lezer niet denkt dat er helemaal niet gewerkt wordt en hierbij even kantoor gehouden in hun monumentale pand; het voormalige stadhuis. De ware fan van Twice the Same zit op dit soort informatie natuurlijk niet te wachten, vandaar hierbij nog even een Privé bladachtige bijdrage.

De naam Twice the Same blijkt, bij navraag, te zijn ontstaan toen de twee oprichters van de band samen dronken onder de douche stonden, hierbij duidelijk niet verwijzend naar hun hoofden die volgens mij toch echt verschillen…. overige wetenswaardigheid is dat de zanger van Twice the Same een strikt dieet blijkt te volgen, bestaand uit patat, patat en nog eens patat. Zou dit het geheim zijn achter zijn stemkwaliteiten? Nog even….dan gaan we richting het festival!

GDANSK

Vliegveld Eindhoven was kleiner dan ik verwachte, maar het inchecken van de bagage bij Wizzair verliep wel ongeveer zoals ik voorzien had. Volgens de dame achter de incheckbalie betrof het toch overduidelijk instrumenten en waarom stond dit dan niet op het ticket…..nou, omdat ik voor dit soort gevallen altijd vooraf even bel met uw vluchtmaatschappij om te vragen hoe het ik het moet aanmelden. Na enkele telefoontjes heen en weer mochten de instrumenten toch mee als niet instrumenten, zoals door Wizzair zelf geadviseerd was….of ik het volgende keer wel als instrument wilde aanmelden adviseerde ze me nog….. een paar uur later zitten twee bandleden van Twice the Same voor het eerst van hun leven in een vliegtuig en anderhalf uur later is dit al weer voorbij en staan we op Poolse bodem, maar dit is voor de band als geheel voor het eerst. We worden opgepikt en belanden in de kelder van Cafe Szafa waar de Poolse band C4030 klaarstaat om ons te verwelkomen met een optreden. C4030 was vorig jaar nog in Nederland als Stage Europe Network deelnemer en speelde o.a. op Westerpop. Even later gaat de wedstrijd Duitsland-Italië van start, maar wij laten ons leiden door onze maag en belanden in een andere kelder. Snel nog even langs het hostel, wat geen kelder bleek te zijn, en net op tijd weer terug in de eerste kelder voor hun eigen optreden. Het optreden was een onderonsje met de Noorse band Third Season en de Poolse bands C4030 en Bubble Chambers, maar uitermate gezellig en Twice the Same maakte een goede indruk en gaf een leuke show. Het wat emopop achtige Third Season vormde met hun net iets te dik aangezette emoties een aardig contrast met enkele beschonken Polen die het geheel, net als ik, toch niet echt serieus konden nemen. Het Poolse Bubble Chambers sloot af met een aardig soort live dubstep, dat in augustus ook op Westerpop in Delft te zien en te horen zal zijn. Helaas geen foto’s van het evenement, want een eigenschap van veel kelders is dat het er veel te donker is.....

READY FOR TAKEOFF

Net terug van een trip met de Kreatones naar Frankrijk, ga ik zo al weer richting het vliegveld met de jongens van Twice the Same voor takeoff naar Gdansk in Polen. De in Frankrijk opgelopen hooikoorts manifesteert zich nog steeds in gesnotter en een oor, dat mede door de eerdere vlucht, nog steeds potdicht zit. Als deze vlucht resulteert in het dichtslippen van mijn andere oor, kan ik mijn oordoppen tijdens het Flader Festiwal rustig achterwegen laten. Het heeft zo zijn voordelen om met Fexet op stap te zijn….

TOURMANAGER

In hun tourverslag over Noorwegen, op 3voor12, heeft Fexet mij tot hun tourmanager gebombardeerd. Toch fijn dat ik in deze onzekere tijden mijn cv nog net even kan uitbreiden met een extra functie. Aangezien ik in de door hun benoemde functie al enkele bands/ acts heb bijgestaan op hun eerste schreden in het buitenland, wil ik hierbij speciaal de Kreatones bedanken voor de meest relaxt gemanagede tour tot nu toe. Zolang de Kreatones een spel kaarten tot hun beschikking hebben is er geen vuiltje aan de lucht. Nou Twice the Same, het is aan jullie om dit de komende week in Polen te overtroeven.

RETOUR

De rigide regels van de Fransen staan me toch wel een beetje tegen; eerst in het hostel en toen in het zwembad, maar de overtreffende trap vormt toch wel het vliegveld. Terwijl ik rustig sta te urineren schalt er uit de speakers “not attended luggage will be destroyed immediately”. Aangezien de Fransen hun regels nogal serieus nemen spoed ik mij terug naar mijn bagage. Gelukkig verstaan ze zelf nauwelijks Engels…… De Kreatones proberen intussen hun 3voor12 reisverslag op papier te krijgen, maar ik vrees dat dit iets meer tijd zal gaan vergen voordat we daar van kunnen genieten. Er komen weer pillen te voorschijn en de jachtige wereld met grote boze vliegtuigen lijkt zienderwijs te veranderen in een dromerige en vooral langzame variant daarvan. Het bandlid dat een Doors t-shirt draagt vraagt zich af welke invloed het zou hebben op hun muziek als ze allemaal zo’n pilletje zouden slikken en een instrument ter hand nemen…....nou ik weet het wel!

VAKANTIEDAG

Het hoogtepunt van onze reis naar Frankrijk ligt al weer achter ons, wat volgt is een dagje rondhangen. De Kreatones gaan het nabijgelegen zwembad uitproberen en ik verplaats mij met mijn laptop van schaduwplekje naar schaduwplekje. Het is inmiddels weer 10 uur geweest, waarmee de eigen kamer door de uitbater tot verboden terrein is uitgeroepen. De zwemervaring bleek een beetje teleurstellend; een binnenbad waar je alleen met strakke zwembroek wordt toegelaten.... Tijd voor een lunch uit de nabij gelegen Aldi….. en na goed zoeken kwam ik ook nog tot iets gezonds. De dag werd vervolgd met tafeltennis en tafelvoetbal. Met dat laatste bleek ik onverwacht redelijk uit de voeten te kunnen, wat me de twijfelachtige slogan opleverde met paul in de spits, gaat het nooit mis. Ik denk overigens dat ik mijn portie voetbalactiviteiten wel weer heb gehad deze maand. We gaan dineren in de stad en nemen ijs toe….tja eigenlijk een gewone vakantiedag.

Ps. naar aanleiding van de vraag wie er een stuk tand is kwijtgeraakt, de volgende prijsvraag: is dit a. Kasper, b. Roos, c. Felix of d. Dignee. Het juiste antwoord wordt beloond met de op 4 juli te releasen EP van de Kreatones.

OPTREDEN

De Kreatones spelen als zesde band, tussen twee herrie bandjes in, waaronder Skhizein die ook Westerpop gaat aandoen. De indiepop van de Kreatones is een welkome afwisseling tussen het gitaargeweld. Het eerste nummer wordt nog een beetje beïnvloed door de zenuwen, want het plein voor het podium staat echt wel heel vol. Bij het vorderen van de set komen ze er steeds beter in, totdat ze een geheel zijn met hun muziek. In dat proces, dat zich toch niet laat typeren als erg agressief, wordt er toch spontaan een stukje tand verloren. Ondanks de schrik van deze gebeurtenis wordt er stevig doorgespeelt. Het laatste nummer van de set vormt een mooie kroon op het geheel. Het eerste optreden van de Kreatones buiten Nederland is een succes, je zou kunnen zeggen dat ze hun melktanden zijn verloren….

In de tussentijd spreekt iemand van Skhizein me aan, waarop ik in het Engels antwoord dat ik geen Frans spreek en hij verbouwereerd zegt dat hij toch Engels tegen mij praat….. uh tja. Wanneer de zangeres van Skhizein later van het podium schreeuwt F*ck you whole vraag ik me af of ze nu bedoelt F*ck you all? Dat wordt nog interessant tijdens Stage Europe Network in Nederland…

Niet alleen ik heb een bonkende kop, maar ook de Kreatones hebben het wel gezien dus we verlaten lopend de binnenstad op zoek naar het hostel. Ik vermoed overigens dat als we midden in de nacht bij dit hostel verschijnen, ze ons gewoonweg weigeren.

WACHTEN

Ik zou me in deze blog ook kunnen beperken tot reviews over hostel en hotels, want ze zorgen helaas altijd voor voldoende stof om over te schrijven. Om negen uur weet ik net niet mijn tweede kop koffie te veroveren, aangezien de koffieautomaat net daarvoor vergrendeld is. De dame die het regime over het ontbijt heeft, had net nog een luidruchtige woordenwisseling met een klant, dus ik laat het er maar bij. Vol zelfgenoegen wordt er een uur later via de intercom opgeroepen je kamer te verlaten….dit is toch niet meer van deze tijd? Wij wachten buiten onze kamer op het vervoer voor de instrumenten richting het festival. Zelf nemen we de bus….. De stad wordt uitvoerig verkend, maar eigenlijk is het hier veel te warm voor. Ik schaf me ook wat pillen aan, want ik word plotseling overvallen door extreme hooikoorts uitingen. Om halfvier wordt er een line-check gedaan maar pas om halfnegen wordt er door de Kreatones gespeeld. De tijd wordt momenteel gedood met kaarten….

DE ZOMER

We hadden extra vroeg op Schiphol afgesproken, maar zowel de toeristenmassa als enige rondhangende artiest van naam ontbraken om dit te rechtvaardigen. Ook het inchecken van de instrumenten zorgde niet voor extra oponthoud. Moest een enkel bandlid van Fexet het wachten op Schiphol nog gepaard laten gaan met alcohol om de punkrock status te benadrukken, bij de Kreatones worden pillen weggewerkt als snoepjes. Al heb ik het vermoeden dat dit niet zozeer te maken heeft met hun indiepop status als wel met een serieuze vliegangst. Helaas zitten we dan ook nog in een cityhopper, die vliegt zoals de naam al doet vermoeden. Opgelucht wordt in Marseille het vliegtuig verlaten en lopen we regelrecht de warmte in. Het is eindelijk zomer! Een busje pikt ons op en brengt ons naar een hostel aan de rand van Aix en Provence alwaar een strikt regime de jeugd op het rechter pad probeert te houden; voor 9.00 uur ontbijten, tussen 10.00 en 16.30 uur geen toegang tot je kamer en gescheiden slapen….. gelukkig voor de band is er een enkele uitzondering mogelijk. We mogen geloof ik wel zelf bepalen hoe laat we naar bed gaan…toch?

Ps. Noortje op dat gat in de grond staat gewoon een wc-pot!

KREATONES NAAR FRANKRIJK

Terwijl Fexet nog steeds.... nageniet van hun op Schiphol gefikste optreden als voorprogramma van NOFX in een uitverkochte Melkweg, ga ik woensdag al weer op pad met de Kreatones richting Frankrijk. Misschien moeten we bij vertrek en terugkomst maar heeeeeel lang op Schiphol blijven rondhangen….want je weet maar nooit!

NOFX

Op het vliegveld staat een rij, rij, rij……rij en nog meer rij voor de paspoortcontrole. Het kost ons 1 ½ uur zigzaggen om uiteindelijk het controlepunt te kunnen passeren. Maar wij zijn natuurlijk solidair met de stakers voor betere arbeidsomstandigheden, waaronder loon, in één van de rijkste landen van Europa en hebben het er graag voorover….toch? Alles duurt op de terugweg net even iets langer, ook de vlucht en iets later dan gepland arriveren we op Schiphol. Op weg naar het bagage ophaalpunt wordt een bandlid van NOFX gespot. Fexet verandert plotsklaps in een stel zenuwachtige fans. Rogier probeert een praatje aan te knopen om meteen even Fexet onder de aandacht te brengen. De oudere man met rode hanenkam lijkt het alleemaal niet te boeien en gedesillusioneerd vervolgen we ons pad. Een tweede kans doet zich voor bij het bagage afhaalpunt, waar het complete NOFX staat. Rogier springt over de loopband, frutselt snel wat cd-s uit de koffer en doet een poging bij de andere leden van de band. Dit

heeft meer succes en de Fexet leden zijn in extase…dat ze ergens verderop hun koffers en instrumenten voor het grijpen hebben achtergelaten lijkt geen punt van zorg. Gelukkig ben ik ook zo’n oudere man die het niet kan boeien dat daar NOFX staat en voeg ik me bij de koffers…. Voor de band een geweldige afsluiting van een mooie trip naar Noorwegen. Samen met Fexet loop ik richting EXIT.

LAATSTE AVOND

De heren van Fexet besluiten opnieuw naar Mono af te reizen om hun vrienden van de Memetics te ontmoeten en te zien optreden. Ze spelen in de Mono verstoppetje met de beveiliging, waarvan ze vermoeden dat hoe later de avond wordt hoe liever de beveiliging de jongens buiten de deur heeft. Dat drie keer het brandalarm afgaat en de hele locatie ontruimt moet worden, vormt hierbij een extra uitdaging. Je verstoppen op de wc blijkt dan een uitkomst te bieden…. Ze hebben het duidelijk naar hun zin gehad en ik ook, want het Working Class Hero Festival heeft altijd één klein zaaltje waar de wat eigenzinniger muziek geprogrammeerd wordt. Zo zag ik daar een vorige editie het grappige bandje Mhoo en was ik nu enthousiast over Phone Joan en Hedvig Mollestad Trio. De heren van Fexet waren eerder terug in het appartement dan ik, maar lagen zeker niet eerder in bed. Ik zal ze eens gaan wekken voor onze trein naar het vliegveld, waar gestaakt schijnt te worden door het beveligingspersoneel…

BANDCOMPETITIE

Om 10.30 uur paraat bij de Noorse versie van de High School Music Competition finale. Zeven bands nemen het tegen elkaar op voor een plek bij Westerpop in Delft. Ik zou het niet in mijn hoofd halen om een finale van een bandwedstrijd om 11.00 uur 's ochtends te laten starten en ik vermoed dat het massaal weggebleven publiek het grondig met mij eens is. Maar de bands zijn er en de jury, waar ik onderdeel van blijk uit te maken, is compleet. Ik heb nog niet eens koffie op en moet nu al een mening hebben over een trio dat er, op dit tijdstip, toch al flink op inhakt. Afijn nu we hier toch zijn….. er passeren zeven bands van deathmetal tot jazzy pop. Als jury zijn we het meteen eens over de band Casual Friday, maar een echte tweede is een soort greep uit de pot…..moeilijk te bepalen dus. Tijdens het juryberaad speelt Fexet en als ze Noors waren geweest, dan wist ik wel wie er had gewonnen…...maar misschien is dit iets te chauvinistisch toch? Oordeel zelf op Westerpop op zaterdagmiddag 25 augustus.

MONO

De Fexet machine komt wat langzaam op gang, maar om 13.17 uur zitten we in de trein naar Oslo. Het stuk tussen het appartement en de trein moest weer met de voet worden afgelegd, met de gitaar-, bas- en snaredrum koffer in de hand. Op zich heeft het wel wat, zo’n band tour per openbaar vervoer, het ziet er wel kick uit en is nog goed voor het milieu ook. De Fexet Green Tour….. het veelvuldige bezoek aan McDonald’s, maakt het dan helaas weer een beetje ongeloofwaardig.

Een uur later staan we op de stoep bij Mono in Oslo. Deze mensen weten duidelijk hoe je een band moet opvangen, bekend of onbekend, om zich thuis te voelen. De geluidsman is communicatief en actief en weet duidelijk waar hij het over heeft. De soundcheck duurt nog geen half uur en het geluid staat als een huis. Ik heb dit nog zelden zo goed meegemaakt. Al is Mono meer café dan concertzaal, dit lijkt nu al een geweldige plek om te spelen.

Er is nog tijd genoeg voor er opgetreden moet worden…..dus sight seining Olso. Na wat omzwervingen door de binnenstad en ons afvragend waar Mono nou eigenlijk was, staan we er plotsklaps weer voor. Mono serveert burgers in allerlei variaties en voor mij zit daar gelukkig ook een variatie zonder vlees tussen. De burgers worden geserveerd in de knusse kleedkamer met seventies look. Helaas bleek de vega variant hier niet bij te zitten, waardoor mij dinner nog even werd uitgesteld. Hier was ik helemaal niet rouwig om aangezien de heren hun maaltijd gepaard lieten gaan van een uitgebreide conversatie, inclusief afbeeldingen, over poep-art (de kunst van het poepen van bijzondere drollen…). Ik ben benieuwd hoe het artwork van de volgende cd er uit gaat zien…Toen mijn burger arriveerde waren ze inmiddels gelukkig al in hun after-dinner-dip.

Tijd om op te treden…. en hoewel het zaaltje maar halfvol was stond het optreden als een huis en waren de reactie enorm positief. Na afloop kwamen er mensen langs voor een praatje, om hun waardering uit te spreken en niet onbelangrijk om wat merchandise aan te schaffen.... tenslotte moeten die Big Mac’s wel ergens van betaald worden.

Een poging om de Memetics (de Noorse band die eerder meedeed aan Stage Europe Network), die eerder die avond juist in Drammen had gespeeld, te ontmoeten strandde bij de deur van Mono. Het deurbeleid van Mono hanteerde een leeftijdsgrens van 21 jaar. Vanaf de binnenkant van de drempel stond Eelco (15 jaar) te praten met de Memetics (allen rond de 19 a 20 jaar) die er niet in mochten omdat ze te jong waren………?!

De tassen gevuld met de restanten uit de backstage koelkast, overigens op aandringen van de medewerker van Mono zelf, en de koffers in de hand lopen we weer richting station voor de nachttrein terug naar Drammen.

G60

Om drie uur soundcheck……nee, nee het wordt toch vier uur, ja om vier uur in G60. We zijn hier nog wel een uurtje bezig, kom om vijf uur maar terug voor de soundcheck….. Dit alles voor een vroeg in de avondje non alcoholisch rocken. De concerten in de lokale hang-out starten om zes uur en zijn om tien uur afgelopen. Dat zijn nog eens tijden! Fexet speelt als vierde band, de eerste twee missen we terwijl er wederom een pizza naar binnen wordt gewerkt. De derde band Black Snakes is best aardig en een leuke aanloop naar Fexet. Met Fexet knalt de energie van het podium en blijft het maar stromen. Alcohol mag dan verboden zijn in G60 aangezien het niet goed is voor de jeugd, het geluid is echter zo hard dat menig jeugdige stokdoof moet zijn voor hij of zij legaal het eerste biertje mag drinken. G60 is dan ook goed geïsoleerd, frisse lucht of een briesje is nergens te bekennen en je kunt Rogier zelfs achter in de zaal ruiken. Zouden ze dit nu met intieme concerten bedoelen? De band was zelf niet helemaal tevreden over het optreden, terwijl er toch drie (te) dik opgemaakte meisjes bij de merchandise rondhingen…. Het tafereeltje wordt overstemd door een band, die in de voetsporen van Metallica hoopt te treden. De avond wordt afgesloten met een overtreffende trap op het gebied van geluidsvolume in het genre metal. Ik neem mijn toevlucht tot het officiële gedeelte van het Working Class Hero Festival, waar een Amerikaanse singer/sonwgriter me binnen no time tot gapen aanspoort. Rogier bleek, bij terugkomst in het appartement, dit stadium al gepasseerd te zijn en op één oor te liggen. Het was weer een verrassend en gevarieerd avondje.

FUCKING IMPRESSIVE

Ik arriveer volgens afspraak om klokslag negen uur op Schiphol en de heren van Fexet zijn me al voor en zitten me gepakt en gezakt op te wachten…. zouden ze nu soms ook melk drinken in plaats van bier en om tien uur in bed liggen? De eerste stop na de paspoortcontrole werk ontnuchterend en de meerderjarigen gieten hun eerste biertje naar binnen, gevolgd door nog een biertje. Ik ben maar wat blij met mijn eerste kop koffie op dit tijdstip. In het vliegtuig wordt dit patroon voorgezet, voor zover de catering van de KLM dit toeliet en de stewardess na identiteitscontrole overtuigd was van het feit dat Rogier ouder dan zestien was……. Mijn vader, ooit drummer in een gevierd bruiloftsbandje en niet vies van een advies, waarschuwde me al voor de valkuilen van het muzikantenbestaan toen ik mijn eerste drumstokjes aanschafte. Ook dit was redelijk aan dovemans oren gericht.

De band heeft nog niet de status dat ze op het vliegveld door gillende fans worden opgewacht en er een limousine klaarstaat. Slepend met de bagage nemen we een trein naar Drammen, waar naar enig aandringen van mijn kant dan toch de bagage wordt opgepikt en we lopend richting het appartement gaan. We weten de organisatie nog net een pizza te ontfutselen om onze honger te stillen. Misschien moet ik me toch eens op een ander segment van de muzikantenmarkt richten…..

Voor de avond worden we uitgenodigd voor een optreden van een jeugdorkest uit Venezuela in het plaatselijke theater. Ik ben enthousiast aangezien het een aardige opmaat is voor drie dagen punkrock, de leden van Fexet durven niet te weigeren uit beleefdheid….. Het geheel komt wat surrealistisch over; een punkrock band uit Den Haag, zit in Noorwegen in een barok theater te luisteren en te kijken naar een klassiek concert door een Venezolaans jeugdorkest. Bij de eerste gepaste gelegenheid weten de heren het theater snel te ontvluchten….ik blijf en vraag me af waarom een jeugdorkest uit Venezuela Europese klassieke muziek speelt? Niet lang daarna wordt het donker op het podium, wordt het pak verruilt voor fleurige jasjes en weten ze mambo uit hun klassieke instrumenten te toveren, alsof het geheel nog niet gek genoeg was.

Bij thuiskomst in het appartement blijken de heren hun tijd besteed te hebben aan diepgaande gesprekken over het eigen heden en verleden. Met dubbele tong wordt mij gemeld dat dit fucking impressive was…..ik geloof het onmiddellijk. Als herboren, maar toch met wat hoofdpijn, zijn we weer een dag verder.

MORGEN

Morgen op uitnodiging van het Working Class Hero Festival met Fexet naar Noorwegen. Even de laatste dingen checken; vliegtickets, paspoorten en het weer....dat daar net zo’n omslag aan het maken is als hier.  Net als bij een eerdere editie van het Working Class Hero Festival blijkt er net weer een staking te zijn bij het ondersteunende personeel van Union  Scene; de locatie waar het festival plaatsvindt. Gelukkig heb ik mijn horecadiploma en heb ik ooit nog een blauwe maandag het geluid en licht gedaan bij Theater Kikker in Utrecht……dus zo'n festivalletje lijkt me geen probleem, toch?

NAAR NOORWEGEN

Fexet heeft donderdag een EP release in de Supermarkt in Den Haag. Ik ga maar eens even luisteren hoe ze nu klinken, aangezien ik volgende maand weer eens met de heren het vliegtuig deel. Ons fijne Stage Europe Network heeft Fexet twee optredens bezorgd tijdens het Working Class Hero Festival in Drammen, Noorwegen. Fijn ook dat het Fonds Pop Over Zee er voor heeft gezorgd dat we kunnen vliegen en er niet met een roeiboot heen hoeven.

Het laatste wat ik me van Noorwegen herinner was een optreden van de Young Neils en het is goed om hier wat nieuwe herinneringen over heen te leggen.....denk ik.

In oktober zal de winnaar van de komende, en tevens laatste, finale van de High School Music Competition deze reis ook gaan maken. Die finale is trouwens op zondag 15 april v.a 15.00 uur in het Paard van Troje. Wees erbij...!