MONO

De Fexet machine komt wat langzaam op gang, maar om 13.17 uur zitten we in de trein naar Oslo. Het stuk tussen het appartement en de trein moest weer met de voet worden afgelegd, met de gitaar-, bas- en snaredrum koffer in de hand. Op zich heeft het wel wat, zo’n band tour per openbaar vervoer, het ziet er wel kick uit en is nog goed voor het milieu ook. De Fexet Green Tour….. het veelvuldige bezoek aan McDonald’s, maakt het dan helaas weer een beetje ongeloofwaardig.

Een uur later staan we op de stoep bij Mono in Oslo. Deze mensen weten duidelijk hoe je een band moet opvangen, bekend of onbekend, om zich thuis te voelen. De geluidsman is communicatief en actief en weet duidelijk waar hij het over heeft. De soundcheck duurt nog geen half uur en het geluid staat als een huis. Ik heb dit nog zelden zo goed meegemaakt. Al is Mono meer café dan concertzaal, dit lijkt nu al een geweldige plek om te spelen.

Er is nog tijd genoeg voor er opgetreden moet worden…..dus sight seining Olso. Na wat omzwervingen door de binnenstad en ons afvragend waar Mono nou eigenlijk was, staan we er plotsklaps weer voor. Mono serveert burgers in allerlei variaties en voor mij zit daar gelukkig ook een variatie zonder vlees tussen. De burgers worden geserveerd in de knusse kleedkamer met seventies look. Helaas bleek de vega variant hier niet bij te zitten, waardoor mij dinner nog even werd uitgesteld. Hier was ik helemaal niet rouwig om aangezien de heren hun maaltijd gepaard lieten gaan van een uitgebreide conversatie, inclusief afbeeldingen, over poep-art (de kunst van het poepen van bijzondere drollen…). Ik ben benieuwd hoe het artwork van de volgende cd er uit gaat zien…Toen mijn burger arriveerde waren ze inmiddels gelukkig al in hun after-dinner-dip.

Tijd om op te treden…. en hoewel het zaaltje maar halfvol was stond het optreden als een huis en waren de reactie enorm positief. Na afloop kwamen er mensen langs voor een praatje, om hun waardering uit te spreken en niet onbelangrijk om wat merchandise aan te schaffen.... tenslotte moeten die Big Mac’s wel ergens van betaald worden.

Een poging om de Memetics (de Noorse band die eerder meedeed aan Stage Europe Network), die eerder die avond juist in Drammen had gespeeld, te ontmoeten strandde bij de deur van Mono. Het deurbeleid van Mono hanteerde een leeftijdsgrens van 21 jaar. Vanaf de binnenkant van de drempel stond Eelco (15 jaar) te praten met de Memetics (allen rond de 19 a 20 jaar) die er niet in mochten omdat ze te jong waren………?!

De tassen gevuld met de restanten uit de backstage koelkast, overigens op aandringen van de medewerker van Mono zelf, en de koffers in de hand lopen we weer richting station voor de nachttrein terug naar Drammen.