WE ZIJN WEER THUIS

Na een korte of nog kortere nachtrust verzamelen we om 10.15 uur in de lobby van het hotel voor vertrek. Er zijn altijd mensen die dit tot een spannend moment weten te maken en er domweg niet zijn op het herhaaldelijk en duidelijk afgesproken moment. Op de mobiel wordt niet gereageerd en op de deur bonzen helpt ook al niet. Terwijl ik met de Noorse organisatie al in onderhandeling ben over het hier houden van een jonge muzikant van Nederlandse origine, komt er een slaperige drummer met nog een verse kussenafdruk op zijn gezicht aan wandelen. De trein zouden we niet missen, hij zijn ontbijt wel. Op het vliegveld is dit keer geen staking, zoals de laatste keer met Fexet en loopt alles soepel. Terwijl op de heenweg het keyboard door de KLM te groot werd bevonden en er 75,- extra moest worden betaald, schijnt dit voor de KLM in Noorwegen geen enkel probleem te zijn. Op zich hoor je mij hier natuurlijk niet over klagen….maar vreemd is het wel! Er wordt weer een pilletje tegen vliegangst geslikt en we zijn ready for take-off. Net als bij de Kreatones naar Frankrijk, blijkt het pilletje op de terugreis een veel grotere impact te hebben en bij aankomst op Schiphol nog verre van uitgewerkt. De 15 jarige Démira loopt dan ook zo stoned als een garnaal richting het ontvangstcomité bestaande uit familie……. Ik haast me om uit te leggen dat dit niet het gevolg is van een week Noorwegen, maar slecht van een ‘onschuldig’ pilletje tegen vliegangst.